Стихотворение М.Ю. Лермонтова "1831" на русском и в переводе на армянский
- СПБ РОО АНКА "АНЦ-АРМЕНИЯ
- 25 мая 2022 г.
- 11 мин. чтения
Перевод Эдуарда Погосяна (Санкт-Петербург) на армянский стихотворения М.Ю. Лермонтова "1831".
Внизу под переводом приводится и оригинал на русском.
Մ. Լերմոնտով
1831
1. Իմ հոգին, հիշում եմ՝ մանուկ հասակում․ Հրաշալին էր փնտրում: Սիրում էի Կյանքի հաճույքները,բայց ո՛չ նրան, Որում րոպեներ եմ լոկ ապրել... Ակնթարթներին այդ՝տանջանքով լեցուն, Խորհրդավոր երազներ ես չե՛մ սերմանել Ակնթարթներին այդ: Երազն էլ արդ՝ Ոնց աշխարհը, չէր կարող նրա պես պղտորվել:
2. Շատ հաճախ մտքի ուժով՝ կարճ ժամում, Ես ապրեցի դարեր այլ կյանքով, Աշխարհի մասին մոռացա շատ անգամ, Անհանգիստ և տխուր մտքերից Լաց եղա,բայց իմ բոլոր կերպարները՝ Իրերն հնարած սիրո,բարկության, Նման չէին աշխարհում ապրողներին Օ՜,ո՛չ,ամեն ինչ դժոխք էր,կամ ամպ նրանց մեջ:
3. Սառը տառով դժվար է բացատրել Հոգու ապրումները: Հնչյուն չկա մարկանց մեջ Հզոր այնքա՜ն,որ նկարագրեն Ցանկությունն աստվածային՝ կրքի մոլուցքը Որոնց ես զգում եմ վեհանձն,բայց բառեր Չե՛մ գտնում, պատրաստ եմ այդ պահերին Զոհաբերել ինքս ինձ,որ գուցե Ստվերը հենց թեկուզ մտցնեմ մեկ այլ կուրծք:
4. Համբավը,փառքը,ի՞նչ են նրանք: Բայց ունեն, Իմ վրա տիրելու իրավունք՝ պահանջում են, Որ ինքս ինձ զոհաբերեմ: Եվ ապրում եմ տանջալից օրեր, Առանց նպատակի,զրպարտված,միայնակ, Բայց հավատում եմ, չտեսնված մի սուրբ Խոստացել է ինձ անմահություն,ու կենդանի Ես մահին տվեցի ամեն ինչ,ինչ է նվեր աշխարհի:
5 Բայց երկնայինի համար չկա գերեզման, Եվ երբ,ես վերածվեմ փոշու,երազանքներն իմ Թեկուզ չիմանա էլ զարմացած աշխարհը Կգնահատվի,և դու,ի՛մ հրեշտակ,հենց դու, Իմ հետ չես մահանա, իմ սեր. Քեզ կտան անմահություն կյանքում նորից, Իմ անունով կրկին կըկրկնեն քոնը. Պատճառ չունեն մեռածներին բաժանել:
6 Մեռյալների հանդեպ արդար են մարդիկ. Որդին պաշտում է,ինչին հայրն էր անիծում… Դրանում համոզվելու համար պետք չէ ապրել Մինչ ճերմակ ծերություն:Ամեն ինչ ունի վերջ, Շատ չէ այնքան մարդն ապրում ծաղկից, Համեմատած անվերջությանը նրանց դարը Շատ է կարճ: Վերապրել մենակ Հոգին իր օրորոցում է պարտավոր...
7. Ինչպես նրա ստեղծածները,երբեմն Գետի ափին միայնա՜կ,մոռացվա՜ծ, Նայում էի,ինչպես է ջուրը վարար Կապըտում,կորանում,ալիք է դառնում,ոնց թշշում Վերևից ոնց պատում փրփըրի սպիտակ շերտով,- Եվ նայում էի այլ մտքով Զբաղված չէի,և աղմուկն անապատի Ցրում էր ․․․ամբոխի մտքերը խոր: 8․ Այստեղ ես երջանիկ էի․․․Օ՜, երբ էի կարող ես Մոռանալ ինչն է անմոռանալի՝ հայացքը կնոջ․ Պատճառն արցունքների,ահազանգի,անմտության։ Մեկ այլն է նրան վաղուց տեր արդեն, Ես էլ , ուրիշին եմ քնքշանքով սիրում, Սիրել եմ ուզում և աղոթում երկնին Նոր տանջանքնրի համար,բայց իմ կրծքում Ուրվականն է տխուր, անցյալ օրերի դեռ ապրում։ 9․ Ոչ մեկն այս կյանքում ինձ չի գնահատում, Ես ինքս եմ ինձ բեռ դարձել, ոնց ուրիշներին․ Կարոտն է թափառում իմ ճակատին Ես սառն եմ և հպարտ,-բարկացած անգամ Ամբոխին թվում է, բայց միթե՞ այն․ Համարձակվի պիտ մտնել սիրտը իմ։ Ինչո՞ւ նա իմանա, ինչ է պահված այնտեղ․ Կրակ թե թուխպ է այնտեղ․․․մեկ է իրենց։ 10․ Խավարն անցնում է ,ամպ է երկնքում, Այնտեղ թաքնված է՝ բոցը ճակատագրական․ Նա դուրս է նետվում, մոխրի վեր ածում Ինչ հանդիպում է։ Հրաշալի արագությամբ Փայլում է և կրկին ամպով ծածկվում, Եվ ով կարող է ակունքները նրա բացատրել, Եվ ո՞վ կնայի ամպերի ընդերքը պարզել․ Ինչի՞ համար,նրանք կանհայտանան չթողնելով և հետք։ 11․ Ապագան իմ կուրծքն է անհանգստացնում․ Ինչպե՞ս կյանքս կավարտեմ, որտե՞ղ իմ հոգին Թափառի պիտի,որ տեղերում Կհանդիպեմ իրեր հետաքրքրական։ Բայց ով ինձ սիրել է, ո՞վ ձայնը իմ Կլսի ու կճանաչի։ Եվ տխրությամբ Ես տեսնում եմ ,որ սիրել ինչպես ես՝ հիվանդությամբ․ Ես տեսնում եմ, առավել թույլ․․․չէի էլ կարող։ 12. Շատերն աշխարհում, չե՛ն հավատում սիրուն․ Դրանով էլ երջանիկ են, նրանց համար այն, Ցանկություն է, ծնված արյան մեջ․ Հեքիաթ կամ ուղեղի խանգարում։ Ես չեմ կարող սերը բնորոշել․ Բայց դա կիրք է ուժեղագույն սիրել․ Ինձ համար պահանջ, -և ես սիրեցի․ Հոգու ուժով իմ․․․ լարված,ամբողջությամբ։ 13. Եվ խաբկանքը չկարողացավ ինձ ետ սովորեցնել․ Դատարկ սիրտը հեվում էր առանք կրքեր, Եվ խորքերում սրտիս իմ վերքեր․ Ապրում էր սերը ,մանուկ օրերիս աստվածուհին։ Ավերակների ծալքերում այդպես երբեմն Մատաղ կեչին է վեր հառնում․ Եվ կանաչ է, և հեռուներն է ուրախացնում, Եվ կիսամութ գրանիտն է գեղեցկացնում։ 14. Եվ ճակատագրին նրա՝ օտար անցորդն է Խղճում։ Հավատարիմ է անպաշտպան Հողմերի ուժգնությանը, տապին , վերջապես Կթառամի անժամանակ նա, Բայց արմատից չի կտրվի երբեք, Իմ կեչու հողմը՝ ամուր է այն․ Այդպես միայն կոտրված սրտում է կիրքը. Ունենում ․․․անսահմանափակ իշխանություն։ 15․ Կենցաղի բեռի տակ չի հոգնի Եվ չի սառչի հպարտ հոգին․ Ճակատագիրը նրան այդքան շուտ չի՛սպանի․ Սոսկ միայն կապստամբի՝ վրեժ շնչելով Դեպ անհաղթը, շատ չարիքներ Նա պատրաստ է կատարել, թեև կարող էր Երջանկություն բերել մարդկանց հազարավոր․ Նման հոգով․․․դու աստված ես թե՞ չարագործ․․․ 16․ Որքան էին ինձ դուր գալիս անապատները։ Սիրում եմ քամին մերկ բարձունքների արանքում, Եվ անգղին՝ երկնային բարձունքում, Եվ հարթության վրա՝ ամպերի ստվերների։ Լծակը չգիտի արագաշարժ է այստեղ երմակը, Եվ արյունատենչ թռչողն է ինքնասփոփվում, Կապույտի տակ, և ամպը տափաստանի Ազատ-արձակ ինչպես-որ․․․ սուրում է թեթև։ 17․ Եվ միտքը հավերժի մասին, ինչպես հսկա․ Մարդու խելքն է հանկարծ զարմացնում, Երբ տափաստանի անսահման օվկիանը Կապտում է աչքերիդ առաջ, ամեն հնչյուն Տիեզերքի ներդաշնակություն, ամեն ժամ Տանջանքի և կամ ուրախության մեզ համար Դառնում է հասկանալի, և ինքներս մեզ Հաշվետվություն կարող ենք տալ և մեր ճակատագրին։ 18․ Ով եղել է վայրի լեռների կատարին․ Այն ժամին ,երբ օրն է մտնում, Արևմուտքում՝ աստղերի հեռուններն է տեսնում․ Արևելքում՝ մոտալուտ գիշերի ստվերը, Ցածում ՝ մառախուղ, բեկորներ, թփեր, Շուրջ բոլորը սարեր հրաշք բարձրությամբ, Ինչպես հողմից հետո՝ ամպերն են կանգնած Եվ տարօրինակ կատարներն են աստղերով վառվում։ 19․ Եվ սիրտը լի է, լի է տարիներով անցյալ, Եվ ուժին տրոփում է, սփոփելով հույս, Կյանքի է կոչում այսօրվա կմախքին Եվ նրանում, գրեթե ամեն ինչն է գեղեցիկ։ Այդպես սիրում ենք մենք նայել մեր դիմանկարին, Թեև մեզ հետ այն, այլս չունի էլ նմանություն, Թող գոնե կտավում պահպանվի փալն աչքերի, Խամրած ժամանակից և կրքերից։ 20․ Ի՞նչն է աշխարհում գեղեցիկ բուրգերից, Բնությունից, այս հպարտ ձնեպատ լեռներից, Իրենց չի գրավի տեսքն ամբարտավան Ոչինչ․-ո՛չ փառքը թագավորական, ոչ ամոթը նրանց․ Իրենց ողներին են հատվում սև ամպեր Ամբոխներ, և կայծակն է փաթաթում ճառագայթը Կատարները ժայռերի, ոչինչ նրանց վնաս չէ․ Ով մոտ է երկնին, նա չի ընկնի երկրայինից։ 21․ Տխրալի է տեսքը տափաստանի, որտեղ առանց արգելքների, Հուզելով միայն արծաթյա փետրին, Թափառում է ջրմուղը թռչող Եվ իր առաջ ազատ, փոշին է քշում, Եվ որտեղ շուջրբոլոր, որքան էլ ուշադիր նայես, Կտեսնես հայացքով երկու կամ երեք կեչի, Որոնք , մեգի տակ կապտագույն․ Սևանում են երեկոյան ․․․դատարկ հեռուներում։ 22․ Այսպես կյաքն է անհետաքրքիր առանց պայքարի, Ներկան ես երբ սողոսկում, տարբերել Նրանում մենք քիչ գործեր գիտենք, տարիների հետ Նա հոգուն էլ չի ուրախացնի։ Ինձ գործել է հարկավոր, ես ամեն օր Անմահացնել ցանկանալ կուզեի ամեն ստվեր Մեծ հերոսի ,և հասկանալ Ես չեմ կարող․․․ ինչ ասել է հանգիստ։ 23. Անվերջ եռում է և հասունանում ինչ –որ բան Իմ ուղեղում։ Ցանկությունը և կարոտը Ահազանգում են անդադար այս կուրծքը։ Եվ ի՞նչ։ Ինձ կյանքը ինչ-որ կարճ է անվերջ, Անվերջ վախենում եմ չհասցնել Ինչ-որ բան անել- ծարավը կեցության Իմ մեջ ուժեղ են տանջանքերից Թեև ես ատում եմ․․․կյանքն այլոց։ 24․ Կա ժամանակ- սառչում է արագ խելքը, Կա հոգու մթագնություն, երբ առարկան Ցանկալի մռայլ է, քնած է միտքը, Ուրախության և տխրության միջև՝կիսալույս, Հոգին ինքն իրենից է կողմ կաքված, Գտնում ես տանջանքների արմատները ինքդ քո մեջ, Եվ երկնքին անգամ մեղադրել չես կարող ոչնչում։ 25 Իրավիճակին այս ես վարժվել եմ, Սակայն պարզ բացատրել այն անկարող եմ․ Ո՛չ անգլերենը, ո՛չ սատանայական լեզուն, Չեն տեսել տագնապներ նման, Մի բանում ամեն ինչ մաքուր է, չար՝ մյուսում։ Միայն մարդու մոտ կհանդիպեին Սրբությունն ու պղծությունը։ Բոլոր իր Տանջանքները այդեղից են ծագում։ 26․ Ոչ մեկը չունեցավ այն, ինչ էր ուզում Ինչ էր սիրում, և եթե անգամ նա, Ում երջանկություն է տրված ի վերուստ, Մտքում իր ներկան կանցնի, Կտեսնի նա, որ կարող էր երջանիկ լինել, Եթե չկարողանար թունավորել Իր հույսերի ճակատագիրը։ Բայց ալիքը Ուժեղ չէ, ափերին որ հասնի։
27․ Երբ, ճակատագրական հողմից հալածված, Մռնչում է և հոսում փրփրապատված, Նա ամեն ինչ հիշում է ,այն խոցն էլ հարազատ, Ուր փրփրում էր եղեգնի շուքի տակ, Եվ,հնարավոր է նա կրկին կգա Մեկ այլ խոց, բայց այլևս չի գտնի այնտեղ նա, Իրեն հանգստություն,ով ծովերում էր թափառում, Նա չի քնի ափամերձ ժայռերի ստվերում։ 28․ Ես նախօրոք իմացա իմ ճակատագիրը,վերջն իմ, Վաղուց էր թախիծի ինձ վրա կնիք, Թե ինչպես եմ տանջվում, լոկ գիտի Բարձրյալը, Բայց անտարբեր աշխարհը չիմանա պիտ, Եվ չմոռանալ, կմահանամ ես։ Մահը իմ Սոսկալի է լինելու,ոչ հարազատ հողում Կզարմանան այլոք, իսկ հարազատ երկրում Բոլորը կանիծեն և հուշերն իմ մասին։ 29․ Վերջ։ Ոչ, դեռ վերջը չի՝ կա մի արարած, Սիրելու ընդունակ-թեկուզ ոչ ինձ, Մինչ այժմ չի հավատում ինձ նա, Բայց սիրտը, կրակով լեցուն, Չի տարվի մտքերով,և իմ Մարգարեությունը կհիշեցնի իր ուղեղին Եվ հորիզոնը, արդեն ուրախ և կենդանի, Կմառախլապատվի արցունքով անտեղի։ 30. Արյունոտ մահիճ է ինձ սպասվում․ Մահիճ առանց աղոթքի և խաչի, Վայրի ափերին լացող ջրերի Եվ ամպամած երկնքի տաք-դատարկություն Ամենուրեք։ Միայն օտարերկրացին երիտասարդ, Անուղակի ափսոսանքով և լուրով Եվ հետաքրքրությունից բերված այստեղ Կնստի երբեմն այս քարին։
31. Եվ կասի․ ինչո՞ւ աշխարհը չհասկացավ Հսկային, և ինչպես չգտավ նա Իրեն ընկերներ, և ինչպե՞ս բարևը սիրո Նրան հույսի մոտ կրկին չբերեց։ Նա արժանի չէր։ Եվ կսկիծը Նրան կանհանգստացնի, կնայի նա հեռուներ, Կտեսնի ամպեր ալիքների գույնով․ Եվ սպիտակ առագաստ, և վազող մարդուն։ 32. Եվ իմ խաչքարը- երազանքներս սիրած Նման են սրանց։ Կա և քաղցրություն Ամեն ինչում, որ չկատարվեց,կա գեղեցկություն Կտավներում այդ, միայն տեղափոխել Նրանց թղթին հանձնել դժվար է, միտքը հզոր է, Երբ չափերով բառերի սահմանափակ չէ, Երբ ազատ է, ինչպես խաղը մանուկների․ Ինչպես ձայնն արֆայի և․․․ լռությունը գիշերների։ Էդուարդ Իգիթի Պողոսյան Սանկտ-Պետերբուրգ 2018թ․ Նոյեմբեր
1831-го июня 11 дня
1 Моя душа, я помню, с детских лет Чудесного искала. Я любил Все обольщенья света, но не свет, В котором я минутами лишь жил; И те мгновенья были мук полны, И населял таинственные сны Я этими мгновеньями. Но сон, Как мир, не мог быть ими омрачен.
2 Как часто силой мысли в краткий час Я жил века и жизнию иной, И о земле позабывал. Не раз, Встревоженный печальною мечтой, Я плакал; но все образы мои, Предметы мнимой злобы иль любви, Не походили на существ земных. О нет! всё было ад иль небо в них.
3 Холодной буквой трудно объяснить Боренье дум. Нет звуков у людей Довольно сильных, чтоб изобразить Желание блаженства. Пыл страстей Возвышенных я чувствую, но слов Не нахожу и в этот миг готов Пожертвовать собой, чтоб как-нибудь Хоть тень их перелить в другую грудь.
4 Известность, слава, что они? — а есть У них над мною власть; и мне они Велят себе на жертву всё принесть, И я влачу мучительные дни Без цели, оклеветан, одинок; Но верю им! — неведомый пророк Мне обещал бессмертье, и, живой, Я смерти отдал всё, что дар земной.
5 Но для небесного могилы нет. Когда я буду прах, мои мечты, Хоть не поймет их, удивленный свет Благословит; и ты, мой ангел, ты Со мною не умрешь: моя любовь Тебя отдаст бессмертной жизни вновь; С моим названьем станут повторять Твое: на что им мертвых разлучать?
6 К погибшим люди справедливы; сын Боготворит, что проклинал отец. Чтоб в этом убедиться, до седин Дожить не нужно. Есть всему конец; Немного долголетней человек Цветка; в сравненье с вечностью их век Равно ничтожен. Пережить одна Душа лишь колыбель свою должна.
7 Так и ее созданья. Иногда, На берегу реки, один, забыт, Я наблюдал, как быстрая вода Синея, гнется в волны, как шипит Над ними пена белой полосой; И я глядел, и мыслию иной Я не был занят, и пустынный шум Рассеивал толпу глубоких дум.
8 Тут был я счастлив… О, когда б я мог Забыть, что незабвенно! женский взор! Причину стольких слез, безумств, тревог! Другой владеет ею с давных пор, И я другую с нежностью люблю, Хочу любить, — и небеса молю О новых муках; но в груди моей Всё жив печальный призрак прежних дней.
9 Никто не дорожит мной на земле, И сам себе я в тягость, как другим; Тоска блуждает на моем челе. Я холоден и горд; и даже злым Толпе кажуся; но ужель она Проникнуть дерзко в сердце мне должна? Зачем ей знать, что в нем заключено? Огонь иль сумрак там — ей всё равно.
10 Темна проходит туча в небесах, И в ней таится пламень роковой; Он, вырываясь, обращает в прах Всё, что ни встретит. С дивной быстротой Блеснет, и снова в облаке укрыт; И кто его источник объяснит, И кто заглянет в недра облаков? Зачем? они исчезнут без следов.
11 Грядущее тревожит грудь мою. Как жизнь я кончу, где душа моя Блуждать осуждена, в каком краю Любезные предметы встречу я? Но кто меня любил, кто голос мой Услышит и узнает? И с тоской Я вижу, что любить, как я, — порок, И вижу, я слабей любить не мог.
12 Не верят в мире многие любви И тем счастливы; для иных она Желанье, порожденное в крови, Расстройство мозга иль виденье сна. Я не могу любовь определить, Но это страсть сильнейшая! — любить Необходимость мне; и я любил Всем напряжением душевных сил.
13 И отучить не мог меня обман; Пустое сердце ныло без страстей, И в глубине моих сердечных ран Жила любовь, богиня юных дней; Так в трещине развалин иногда Береза вырастает молода И зелена, и взоры веселит, И украшает сумрачный гранит.
14 И о судьбе ее чужой пришлец Жалеет. Беззащитно предана Порыву бурь и зною, наконец Увянет преждевременно она; Но с корнем не исторгнет никогда Мою березу вихрь: она тверда; Так лишь в разбитом сердце может страсть Иметь неограниченную власть.
15 Под ношей бытия не устает И не хладеет гордая душа; Судьба ее так скоро не убьет, А лишь взбунтует; мщением дыша Против непобедимой, много зла Она свершить готова, хоть могла Составить счастье тысячи людей: С такой душой ты бог или злодей…
16 Как нравились всегда пустыни мне. Люблю я ветер меж нагих холмов, И коршуна в небесной вышине, И на равнине тени облаков. Ярма не знает резвый здесь табун, И кровожадный тешится летун Под синевой, и облако степей Свободней как-то мчится и светлей.
17 И мысль о вечности, как великан, Ум человека поражает вдруг, Когда степей безбрежный океан Синеет пред глазами; каждый звук Гармонии вселенной, каждый час Страданья или радости для нас Становится понятен, и себе Отчет мы можем дать в своей судьбе.
18 Кто посещал вершины диких гор В тот свежий час, когда садится день, На западе светило видит взор И на востоке близкой ночи тень, Внизу туман, уступы и кусты, Кругом всё горы чудной высоты, Как после бури облака, стоят, И странные верхи в лучах горят.
19 И сердце полно, полно прежних лет, И сильно бьется; пылкая мечта Приводит в жизнь минувшего скелет, И в нем почти всё та же красота. Так любим мы глядеть на свой портрет, Хоть с нами в нем уж сходства больше нет, Хоть на холсте хранится блеск очей, Погаснувших от время и страстей.
20 Что на земле прекрасней пирамид Природы, этих гордых снежных гор? Не переменит их надменный вид Ничто: ни слава царств, ни их позор; О ребра их дробятся темных туч Толпы, и молний обвивает луч Вершины скал; ничто не вредно им. Кто близ небес, тот не сражен земным.
21 Печален степи вид, где без препон, Волнуя лишь серебряный ковыль, Скитается летучий аквилон И пред собой свободно гонит пыль; И где кругом, как зорко ни смотри, Встречает взгляд березы две иль три, Которые под синеватой мглой Чернеют вечером в дали пустой.
22 Так жизнь скучна, когда боренья нет. В минувшее проникнув, различить В ней мало дел мы можем, в цвете лет Она души не будет веселить. Мне нужно действовать, я каждый день Бессмертным сделать бы желал, как тень Великого героя, и понять Я не могу, что значит отдыхать.
23 Всегда кипит и зреет что-нибудь В моем уме. Желанье и тоска Тревожат беспрестанно эту грудь. Но что ж? Мне жизнь всё как-то коротка И всё боюсь, что не успею я Свершить чего-то! — Жажда бытия Во мне сильней страданий роковых, Хотя я презираю жизнь других.
24 Есть время — леденеет быстрый ум; Есть сумерки души, когда предмет Желаний мрачен: усыпленье дум; Меж радостью и горем полусвет; Душа сама собою стеснена, Жизнь ненавистна, но и смерть страшна, Находишь корень мук в себе самом, И небо обвинить нельзя ни в чем.
25 Я к состоянью этому привык, Но ясно выразить его б не мог Ни ангельский, ни демонский язык: Они таких не ведают тревог, В одном всё чисто, а в другом всё зло. Лишь в человеке встретиться могло Священное с порочным. Все его Мученья происходят оттого.
26 Никто не получал, чего хотел И что любил, и если даже тот, Кому счастливый небом дан удел, В уме своем минувшее пройдет, Увидит он, что мог счастливей быть, Когда бы не умела отравить Судьба его надежды. Но волна Ко брегу возвратиться не сильна.
27 Когда, гонима бурей роковой, Шипит и мчится с пеною своей, Она всё помнит тот залив родной, Где пенилась в приютах камышей, И, может быть, она опять придет В другой залив, но там уж не найдет Себе покоя: кто в морях блуждал, Тот не заснет в тени прибрежных скал.
28 Я предузнал мой жребий, мой конец, И грусти ранняя на мне печать; И как я мучусь, знает лишь творец; Но равнодушный мир не должен знать. И не забыт умру я. Смерть моя Ужасна будет; чуждые края Ей удивятся, а в родной стране Все проклянут и память обо мне.
29 Все. Нет, не все: созданье есть одно, Способное любить — хоть не меня; До этих пор не верит мне оно, Однако сердце, полное огня, Не увлечется мненьем, и мое Пророчество припомнит ум ее, И взор, теперь веселый и живой, Напрасной отуманится слезой.
30 Кровавая меня могила ждет, Могила без молитв и без креста, На диком берегу ревущих вод И под туманным небом; пустота Кругом. Лишь чужестранец молодой, Невольным сожаленьем, и молвой, И любопытством приведен сюда, Сидеть на камне станет иногда
31 И скажет: отчего не понял свет Великого, и как он не нашел Себе друзей, и как любви привет К нему надежду снова не привел? Он был ее достоин. И печаль Его встревожит, он посмотрит вдаль, Увидит облака с лазурью волн, И белый парус, и бегучий челн,
32 И мой курган! — любимые мечты Мои подобны этим. Сладость есть Во всем, что не сбылось, — есть красоты В таких картинах; только перенесть Их на бумагу трудно: мысль сильна, Когда размером слов не стеснена, Когда свободна, как игра детей, Как арфы звук в молчании ночей!
1831 г.
Comments